Ik bel dol op eieren. Gevuld, gebakken, gekookt, gepocheerd: het maakt me allemaal weinig uit, ik vind ze gewoon lekker. Ik heb dan ook geregeld eiersalade gemaakt, maar dit keer dacht ik het eens anders te doen. Geen kerrie, geen peterselie en geen mayonaise – wat ik normaal wel doe – maar wel avocado.
Ik weet niet meer hoe ik gerookte forel heb ontdekt, maar waarschijnlijk had ik even genoeg van gerookte zalm en wilde ik dit wel eens proberen. Qua smaak was ik de eerste keer zeer positief verrast: een stukje minder krachtig dan gerookte zalm of makreel, maar toch lekker stevig en een klein beetje zoetig en ziltig. Een ideaal visje voor door een salade dus. Nu wilde ik deze salade eigenlijk maken met gewone aardappel, maar die vond ik er niet meer zo lekker uitzien (aan elke aardappel zat bijna alweer een nieuwe…) en ik besloot daarom voor zoete aardappel te gaan. Een keuze waar ik totaal geen spijt van heb gekregen, want de salade is hiermee heerlijk fris geworden en daarmee ideaal om snel in elkaar te zetten op een lekker zonnig dagje.
Onlangs maakte ik salsa brava en ik had natuurlijk saus over. Ik probeer eten zo min mogelijk weg te gooien, dus deed ik het restant in een potje en wachtte ik op inspiratie om er iets lekkers mee te maken. Het leek mij een prima plan om er een ‘Spaanse’ pizza mee te maken: de salsa brava werd pizzasaus, ik had nog zwarte olijven en chorizo in huis en met een Spaanse kaas erbij was het feest compleet. Helaas werd mijn pizzabodem om een of andere reden niet helemaal lekker krokant, wat een kleine teleurstelling was, maar dat komt denk ik omdat ik mijn oven niet lang genoeg had laten voorverwarmen. Gelukkig smaakte het wel prima, want pizza. Punt.
De titel zegt het al. Veel moeilijker moet je het ook niet maken. Vlees en patat. Oké, met een klein slaatje erbij. Precies in vijftien minuten klaar te maken, mits je een Airfryer hebt (een frituurpan heeft langer nodig om op te warmen). Ideaal om tijdens de rust van een voetbalwedstrijd te maken dus. En nu heb ik genoeg geluld.
Bakken. Ik blijf erbij dat het niet mijn ding is. De laatste tijd doe ik het wel iets vaker, maar heel uitdagend is het allemaal nog niet. Een hele poos terug dacht ik dat het wel makkelijk was om het ‘echte bakken’ met chocolate chip cookies te beginnen. Dat was geen onverdeeld succes, maar na de tweede keer weet ik dat dat lag aan mijn bakplaat: die had ik toen namelijk niet. Nu heb ik dit wel en kan ik zeggen dat deze koekjes best makkelijk zijn om te maken. En het deeg waanzinnig om te snoepen…
Jaaaa, sushi! Het is immens populair en dat is natuurlijk geheel terecht. De combinatie van kleverige rijst met (bij voorkeur) verse vis en wat groentjes is erg lekker en je kunt zelf kiezen of je het gezond houdt of dat je het toch iets zondiger maakt. Alles kan, vrijwel alles is lekker, dus een prima dingetje om ook thuis eens te maken. Het lijkt heel ingewikkeld, maar het enige dat wat moeilijker is, is het oprollen van de sushi. Met wat gevoel is ook dat echter goed onder de knie te krijgen en dan kun je het eens proberen zoals ik dat deed: met de rijst aan de buitenkant, zodat je de sushi ‘uramaki’ mag noemen.
Toen ik iets van tekst en een titel moest bedenken voor mijn blog, had ik natuurlijk geen inspiratie. Uiteindelijk kwam ik erop uit dat koken niet moeilijk hoeft te zijn: in mijn ogen is het dat namelijk ook niet. Nu wissel ik moeilijkere gerechten af met meer eenvoudige, maar deze lunch zou toch iedereen moeten kunnen maken. Het kost je maar een kwartiertje en ondanks dat het pocheren van ei heel chique klinkt, is het veel makkelijker dan je denkt. En het resultaat is finger lickin’ good!
Lees verder “Toast met gerookte zalm, gepocheerd ei en aspergetips”
Een klassieke tomatensaus is altijd goed, maar als je wel eens in Spanje tapas hebt gegeten, dan weet je dat salsa brava ook erg lekker kan zijn: de meer pittige variant van de tomatensaus, als het even kan met een klein rooksmaakje en toch een tikkeltje zoet. In Spanje doen ze deze saus klassiek over de patatas bravas. Het is echter ook een fijne saus om een Spaanse pasta of pizza mee te maken: tijd dus om dit verschrikkelijk eenvoudige sausje in receptvorm te gieten.
Al van jongs af aan houd ik ervan om broodjes speciaal te maken. Gewoon een plak kaas op je boterham is natuurlijk lekker op zijn tijd – als er maar een goede laag boter tussen op je bammetje zit – maar het is veel leuker om je broodje bijzonder te maken door er zoveel mogelijk dingen op te stapelen. De club sandwich is wat dat betreft ideaal: prima excuus om verschillende soorten beleg op één broodje te mikken. Klassiek is daarbij lekker, maar anders ook. Ik maak hem bijvoorbeeld graag een beetje Spaans: met uitgebakken chorizo in plaats van spek en met zwarte olijfjes.
Normaal gesproken let ik wel op de opmaak van mijn eten. Zelfs onbewust maak ik er vaak iets van wat zo mooi mogelijk is, binnen de gegeven ingrediënten. Een caesersalade leek me daar een prima dingetje voor, dus moest er minimaal toch iets roods door. Toen ik eenmaal alles klaar had en op het bord had liggen, dacht ik dat het er best oké uitzag. Totdat ik de foto op mijn laptop bekeek: nee, een plaatje is het niet echt. Zelfs de term ‘quasinonchalant’ lijkt me niet terecht. Maar goed, met pijn in mijn hart moet ik toegeven dat alles uiteindelijk om smaak draait en dat zat wel goed: mijn grote bord was in een paar minuutjes leeg gevreten. Prima graadmeter dus.
Eten is gevoel 