Een tijdje terug had ik een ingeving om meer Aziatisch te koken. Dat is nu minder, maar ik val sindsdien wel terug op dit eenvoudige, maar erg lekkere receptje. Deels geïnspireerd door de heerlijke kipstukjes die we altijd bij de sushi bestellen als we in Rotterdam eten, deels een beetje van mezelf. Toen ik dit net in elkaar had gezet verbaasde ik me erover dat het nog maar 20 minuutjes verder was, dus als je een keertje haast hebt en toch lekker wil eten: maak dit eens!
Doordeweeks eet ik weinig vlees en als ik het eet, is het meestal kip. Ik wilde ook graag geroosterde broccoli proberen en had nog maïs en zoete aardappel, dus dacht ik er gelijk maar een lekker kitscherig bordje van te maken. Want daar zijn deze doodnormale ingrediënten natuurlijk uitermate geschikt voor.
Ik heb pas de site Great British Chefs ontdekt en wat staan daar een hoop toffe gerechten tussen die ik graag wil proberen. Toen ik op zoek was naar voorgerechten, kwam ik een hele leuke kijk op de caesarsalade tegen: met bitterballen. Het draaien van de balletjes was even een rot klusje omdat de vulling zachter is dan ik had verwacht, maar als je die balletjes eenmaal hebt geproefd, weet je dat het de moeite waard is geweest. Bitterballen, maar dan een beetje luxe. 🙂
De laatste soep die ik maakte, werd zoete aardappelsoep. Ook al iets dat ik bij toeval tegenkwam, maar dat leek me wel direct lekker. Prima dus om de zoete aardappels, die ik nogal eens overhoud, mee op te maken. De basis werd vrijwel hetzelfde als bij mijn pindasoep, maar het resultaat was een veel dikkere en vollere soep. Wel net iets minder lekker en verrassend, maar wel iets wat ik zeker niet voor de laatste keer heb gemaakt.
Al van jongs af aan houd ik ervan om broodjes speciaal te maken. Gewoon een plak kaas op je boterham is natuurlijk lekker op zijn tijd – als er maar een goede laag boter tussen op je bammetje zit – maar het is veel leuker om je broodje bijzonder te maken door er zoveel mogelijk dingen op te stapelen. De club sandwich is wat dat betreft ideaal: prima excuus om verschillende soorten beleg op één broodje te mikken. Klassiek is daarbij lekker, maar anders ook. Ik maak hem bijvoorbeeld graag een beetje Spaans: met uitgebakken chorizo in plaats van spek en met zwarte olijfjes.
Normaal gesproken let ik wel op de opmaak van mijn eten. Zelfs onbewust maak ik er vaak iets van wat zo mooi mogelijk is, binnen de gegeven ingrediënten. Een caesersalade leek me daar een prima dingetje voor, dus moest er minimaal toch iets roods door. Toen ik eenmaal alles klaar had en op het bord had liggen, dacht ik dat het er best oké uitzag. Totdat ik de foto op mijn laptop bekeek: nee, een plaatje is het niet echt. Zelfs de term ‘quasinonchalant’ lijkt me niet terecht. Maar goed, met pijn in mijn hart moet ik toegeven dat alles uiteindelijk om smaak draait en dat zat wel goed: mijn grote bord was in een paar minuutjes leeg gevreten. Prima graadmeter dus.
Tegenwoordig eet ik niet meer zoveel fastfood, maar als ik dat doe, dan nog altijd het liefst bij de Kentucky Fried Chicken. Die malse kip met een krokant korstje en een klein beetje pit: love it! Nu heb ik al een aantal keren geprobeerd zelf ook malse gefrituurde kip te maken, maar met deze Cajun Fried Chicken ben ik eindelijk in de buurt gekomen. Sowieso zijn cajunkruiden belachelijk lekker: het is vaste prik op mijn pulled pork (dat recept gaat ook zeker volgen, succes gegarandeerd), fantastisch op kip en lekker over je patat in plaats van saai zout. Dus nu twee receptjes: eentje voor de cajunkruiden en eentje voor hoe je dat op kip doet en daarna in frituurvet. Easy. Peasy.
Een van mijn favoriete eetherinneringen gaat terug naar de zaterdagavond: gezellig met zijn allen aan de tafel (die bij de tv wel te verstaan, want dan konden we Eigen Huis en Tuin kijken), witte bolletjes en allerlei salades op tafel en lekker zelf je broodjes smeren. Zo eenvoudig, maar succes gegarandeerd. Filet americain, eiersalade, kipkerriesalade, hamsalade, noem het maar op: een broodje met zo’n salade is altijd lekker, maar de gezelligheid van met zijn allen bij elkaar zitten en zelf je broodje samenstellen, maakte het natuurlijk nog lekkerder. Die salades kochten we altijd gewoon in de supermarkt, maar tegenwoordig maak ik ook graag zelf mijn salades. Mijn favoriet is nog steeds eiersalade met bieslook en peterselie, want ja: ei. Nu leek het me echter wel eens leuk om wat anders te maken met de gepocheerde kip uit mijn noodlesoep, dus toverde ik een kipsaté- en een kipkerriesalade op de lunchtafel.
Met kerst maakte ik avocadopuree met miso (gefermenteerde bonenpasta, super smaakvol!) erin. Natuurlijk is miso alleen in grote verpakkingen te verkrijgen en gebruik je er nooit heel veel van, dus moest ik maar eens op zoek naar gerechten waarin dit gebruikt wordt: challenge accepted! Mijn zoektocht eindigde voorlopig bij een relatief eenvoudig recept op thekitchn.com, dat ik een klein beetje aanpaste zodat ik nog wat ingrediënten kon verwerken die ik al in huis had. Nu vond ik kippendij al het lekkerste stukje kip, maar op deze manier zou ik misschien wel een hele kip op kunnen. In mijn eentje, ja.
Het is hartstikke leuk om gezond bezig te zijn, vooral als het effect heeft. Ik predik dit de laatste tijd misschien net iets te vaak. Zo vaak, dat ik mezelf soms net zo’n halfgare gezondheidsgoeroe vind die iedereen van zijn gelijk probeert te overtuigen. Maar het is écht goed voor je en je voelt je er absoluut beter door, dus dat wil ik zoveel mogelijk mensen meegeven. Wat mij betreft zit het hem erin dat je zoveel mogelijk met mate doet en genoeg beweegt, maar dat je wel nog zo nu en dan jezelf lekker te buiten kunt gaan. Zoals met deze foute, maar erg lekkere Amerikaanse pizza met restjes kip.
Eten is gevoel 