Een van de dingen die ik inmiddels best vaak heb gemaakt, is courgettesoep. Het leek me wel lekker om deze een beetje zoetig te maken met wat basilicum, en iets pittig met goed wat zwarte peper. Dat beviel me zo goed, dat dit een hele kleine favoriet van me is geworden en daarom niet kon ontbreken in mijn soepweek. Normaal serveer ik er knoflook-basilicumcroutons bij, maar omdat ik nog kaas over had, werden het dit keer kaascroutons.
Eigenlijk wilde ik er sushisalade mee maken, maar ik had geen zin verse vis bij de visboer te halen. Maar die komkommer wilde ik ook niet weggooien en het als snoepgoed gebruiken is veel te gezond. Het werd onderdeel van mijn soepweek, toen ik besloot er komkommersoep van te maken. Hoor je niet vaak, maar het is – zoals de meeste soepen toch wel – reuze simpel om te maken en ook fijn in een wat drukkere periode: het is gezond en snel op tafel te zetten.
Soep. Ideaal voor doordeweeks, maar dan alsjeblieft niet uit zo’n pakkie. Bouillon mag van mij wel van een blokje komen, maar ik baalde er nu wel van dat ik hem gisteren niet zelf ff getrokken had: dat blijft toch het lekkerste. En aan de andere kant: wie ben ik nou helemaal? Maar goed, soms mag je zelfs van mij een beetje valsspelen en ik deed dat al eerder bij de bouillon die ik hier maakte. Dit keer gebruikte ik diezelfde bouillon als basis voor een groentesoep met miso. Want miso is de hemel in een potje. Helaas was dit toch geen super groot succes, maar gewoon een degelijk te pruimen soepie: ik denk dat de miso net iets teveel van het goede was bij deze toch al erg smakelijke bouillon. Ach… Zoals Feyenoorders inmiddels weten: je kunt niet alleen maar winnen, maar het komt vanzelf weer een keertje goed. Hoe bi-zar lang het ook duurt.
Maar ik gun het jullie wel hoor vriendjes. 😉
Het is even geleden dat ik wat postte, maar mijn laptop is kapot. En dat is ‘ie helaas nog steeds, maar ik moest en zou dit weekend weer eens met iets lekkers op de proppen komen. Toen ik vandaag door de groothandel met etenswaren liep, zag ik rivierkreeftjes liggen en toen wist ik gelijk wat ik ging eten: een broodje met gepimpte garnalencocktail. Ik had toch nog wat cocktailsaus, dus dan kon ik die ook mooi proberen op te maken. Dit is een erg lekkere, ietwat andere lunch dan normaal en is prima in 15 minuutjes op tafel te zetten.
Eten is gevoel 