Pitza

Ik heb zo mijn principes. In de keuken zijn dat er best een paar. Twee belangrijke hierbij zijn: pizzabodems maak je zelf (zegt de snob in mij) en restjes zijn er om creatief mee om te gaan (zegt de Nederlander in mij). Dus als je creatief om moet gaan met restjes courgette, pesto, tomatensaus en pita’s, dan kun je met dat eerste principe ook een beetje spelen. En als je dan één letter verandert, heb je je stiekem nog steeds aan je principes gehouden en eindig je dus met pitza’s. Prima snack, maar als je er een paar hebt, voldoet het ook zeker als avondmaal.

Mijn hippe caprese

Bij dit gerecht zou ik ook wel een leuk achtergrondverhaaltje willen schrijven, maar ik weet het eigenlijk niet meer zo. Volgens mij wilde ik gewoon eens een keertje wat anders doen en besloot ik de zaadjes van de tomaat maar eens te gebruiken. Wist ik toen veel dat dat het meest umami stukje van de tomaat bleek te zijn. Als je niet weet wat umami is: google het even of geloof me maar dat het lekker is. 😉 Achteraf gezien is het wel een hele logische verklaring voor het feit dat dit zo belachelijk lekker is. De tomaat wordt bijna vleesachtig en samen met die zoetige smaak van basilicum en het romige van een goede buffelmozzarella, is dit goud. Of rood. Met wit en groen.